Altijd ontevreden

Ik geef het meteen toe. Het is niet de leukste titel van een stukje. Toch is het waar. Op mijn schouder woont een vogeltje dat altijd ontevreden is. Het is natuurlijk geen echt vogeltje en het woont al helemaal niet op mijn schouder. Geen idee waar het precies woont. Ergens in mij woont het. En het is dus (bijna) altijd ontevreden. Het is ook altijd wakker en slaapt alleen als ik slaap. Het klaagt gelukkig niet de hele dag door. Vrolijk gezang hoor ik echter zelden tot nooit. En soms neemt het de boel even over. Geeft het de opdracht om ander werk te zoeken, iets nieuws te kopen of wat dan ook. In het beste geval blijft het bij klagen. Zo’n beetje als die oude mannetjes bij de Muppet Show. Ook al hadden ze zelf wel plezier met hun geklaag en kritiek.

Zelfkritiek is echter zelden leuk, anderen bekritiseren geeft vaak wel enig plezier. Stiekem ben je dan even niet zelf de kluns. Leedvermaak dus, want vaak genoeg zijn we toch echt zelf de kluns. Degene die niet genoeg verdient, geen interessant werk doet, geen goede vriend of ouder is, zijn of haar talenten te weinig gebruikt, te weinig fietst, enzovoorts. Maar het is allemaal de kritiek van dat ontevreden stemmetje. Van dat vogeltje op je schouder. En helaas nemen we veel van die kritiek ter harte. Kritiek is echter niet goed voor ons hart. Liefde, vriendschap en passie. Dat is wat ons hart nodig heeft. We lijken soms gevangen door onze (zelf)kritiek en onze verlangens, die ons ook niet de weg wijzen. Maar bovenal is ons bestaan deels gegijzeld door dat stemmetje in ons. In de vorige nieuwsbrief schreef ik dat ik al een tijd zoek naar iets naast Gravelrides.cc De ‘ik’ in deze zin is dat vervelende stemmetje. Een stemmetje dat zegt dat ik mijn talenten onvoldoende benut, dat werken aan Gravelrides.cc geen echt werk is en niet zinvol genoeg, dat het niet genoeg gewaardeerd wordt en te weinig oplevert. Naar Nederlandse maatstaven is dat laatste overigens ook zeker zo. Dat knaagt af en toe en is tegelijkertijd een totaal onzinnige maatstaf. Het knaagt namelijk ook helemaal niet. Ik heb meer dan genoeg te knagen, heb van alles genoeg om een goed leven te leiden. Ik geef mijn leven zelfs een 8,5. En toch luister ik te vaak naar dat stemmetje dat het hooguit een 5 geeft (en vaker een lager cijfer).

Dat stemmetje hoort er misschien ook gewoon bij. Een stemmetje dat af en toe even gehoord wil worden. En als we het hebben gehoord gaan we weer verder met waar we mee bezig waren. Het is een hele kunst om het daarbij te houden, maar het loont zondermeer de moeite om je daarin te oefenen. Waarom zou je immers ongelukkig zijn met een 8,5? Zelfs met een 6 mag je overigens tevreden zijn, want als je die 6 echt accepteert dan transformeert die zomaar in een 8. Dat is een vrij goed bewaard geheim van het leven. Dit wilde ik toch even met je delen.

Christiaan Warger