De ‘gravelrider’ bestaat niet

Giant stuurde me onlangs een link door van een grote organisator van gravel events. Vooral ter kennisgeving over wat anderen doen, maar mijn oog bleef hangen bij een foto van een gravelrijder. Ik keek ernaar en dacht bij mezelf: “the gravelrider has a face!”

Niet veel later stuurt Ride with GPS mij een link door van OMTM in de VS. Ook zij stuurden het me door ter inspiratie. Altijd leuk en interessant om te zien wat anderen doen, maar het meest werd ik geraakt door het interview met Becky Newman die iets vertelde dat me ook aan het denken zette: “Offering handmade bike gear is my way of reaching out to the bike world to signal to people that there is a place for them, even if they don’t race bikes or weigh their gear or look like the people in the advertisements.”

Wat is dit toch? Er komt iets nieuws: wielrennen in het bos. Als je het woord gravel even vergeet dan is dat toch hoe je het zou beschrijven. De grote merken duiken er vervolgens bovenop, commercie en marketing doet haar intrede en ineens is daar de archetype gravelrijder. En velen onder ons, ik ook, doen stiekem toch hun best om op die figuur te lijken. Alsof je er niet te veel van mag afwijken omdat je dan geen echte gravelrijder zou zijn.

Het is echt een fenomeen van deze tijd: alles heeft een concept met een eigen bedachte zogenaamd ‘unieke’ identiteit. Nou ja, alles? Nee niet alles. Maar dat voelt dan al snel ouderwets aan. Zo gewend zijn we aan uitontwikkelde en goed vormgegeven concepten. En als niet hele getalenteerde acteurs (ik beschrijf met deze woorden in ieder geval mijzelf, als er al sprake is van talent) spelen we het spel mee met dure design fietskleding, de nieuwste gravelbikes in bijpassende kleuren en na afloop die hamburger waar (bijna) geen enkel gravelevent nog zonder kan.

Kom je dichterbij, dan zie je dat het niet meer is dan de buitenkant. Daarachter schuilt de mens zoals jij en ik. Een mens die net als alle anderen gezien en gehoord wil worden, maar die niet meer gewend is om ook echt gezien en echt gehoord te worden. Daar worden we doorgaans onzeker en ongemakkelijk van. En dat is een te grote prijs om gezien en gehoord te worden. En dus leeft de schreeuw om aandacht voort. Maar dan in een niet te blussen honger naar een mooie, passend voorkomen waardoor je er bij hoort en natuurlijk het liefst met zoveel mogelijk likes, volgers en social media friends.

Is dat alleen maar kommer en kwel? Allerminst. Wielrennen in het bos is fantastisch. Als mens beleven we het echter in de schaduw van ons voorkomen en daarmee van de buitenkant. En die buitenkant mag best wat dunner worden en minder belangrijk, zodat onze ervaringen en tijd samen in de natuur meer de ruimte krijgen en vooral meer daglicht. Minder bijzaken, meer hoofdzaak. Lekker buiten zijn in de natuur op een fiets. Niet om gezien te worden, maar om zelf te zien. En 1 ding weet ik zeker: dat fietst (en leeft) echt anders. Ook als je jezelf er niet helemaal in herkent 😉

Christiaan