Gravel aso’s

Zondag 20 juni fietste ik met een paar hele aardige gravelliefhebbers in het Rijk van Nijmegen en het Reichswald. Onze laatste kilometers fietsten we over een paar hele mooie gravelstroken vlakbij de Maas met op de achtergrond de torens van de Sint-Martinuskerk in Cuijk. Een prachtig plaatje. We hielden er even stil voor een fotomoment. Tot we een agressief gefluit hoorden van twee gravelriders die op hoge snelheid aankwamen fietsen en die ons met luid geroep opzij maanden.

Wat in de koers door de politie en een groep vrijwilligers wordt geregeld, regelden deze mannetjes zelf. En als de wereld niet voor je klaarstaat om de route af te zetten, dan dwing je dat gewoon zelf af. Je bent immers de rijzende ster in een uitermate belangrijke zegetocht. Op hoge snelheid race je door het land en vervloek je iedereen die in de weg staat. Waar zijn toch de bloemen, waar zijn de fans en waar is de uitzinnige menigte die met grote bewondering getuige is van jouw heldendaden?!

Als dit de fantasiewereld is waarin je fietst, dan snap ik dat je diep teleurgesteld bent dat de werkelijkheid tegenovergesteld is. Mensen die op het parcours lopen, kruispunten die niet zijn afgezet en dan staat er ook nog een stelletje klootviolen midden op de weg!

Heel even fantaseerde ik dat ik niet aan de kant was gegaan en ze had gedwongen om vaart te minderen, ze zelfs tot stilstand had gedwongen om ze de les te lezen. In deze fantasie roep ik heel stoer ‘sukkels!’ naar ze. Maar dan realiseer ik me dat ze harder fietsen dan ik. En wie is dan de echte pannenkoek? Ik aarzel. Even later verdwijnt de fantasie en besef ik me opnieuw hoe agressief deze twee mannen rondfietsen. Hoe misplaatst dat is en wat het met anderen doet. Ze hebben ongetwijfeld veel mensen laten schrikken, mogelijk ook boos gemaakt, en hun leven is er maatschappelijk gezien geen centimeter belangrijker door geworden. Ze fietsen oneervol rond op zoek naar (zelf)waardering en (zelf)bewondering. Maar hoe hard je ook fietst, pas als je Mathieu eraf kunt rijden tel je echt mee. Tot dat moment is geen sterveling echt geïnteresseerd in je prestaties. Ook al blijven we geloven dat die er wel toe doen en lijkt Strava daar het bewijs van.

Net als dat de twee jongens hun wedstrijd niet kunnen winnen, verliest ook de sport als we zo rondrijden. Meer en meer mensen krijgen dan een hekel aan fietsers en waar mensen komen voor ontspanning stijgt juist de spanning met kans op nog meer gravelpaden die voor ons worden afgesloten. Ik hoop dat zo fietsen net zo not done wordt als een sigaret roken op de racefiets. Meer dan 30 jaar geleden was ik daar getuige van tijdens een toertocht. Hopelijk gaat dit minder lang duren.

Christiaan Warger

keyboard_arrow_up