Het jaar goed beginnen

Op oudejaarsdag blik ik vaak terug (dit jaar wel minder dan normaal) en kijk ik vooruit. Vooral met het oog op verbetering en wat ik anders wil en waar ik meer van wil. En dat is dan geen momentopname met verse antwoorden op vragen die ik mijzelf verder niet stel, maar vooral een extra bewustwording van vragen en hobbels die al langer leven. Tegelijkertijd kan ik niet zeggen dat deze extra bewustwording rond oud & nieuw wezenlijk verschil maakt.

Wat het wel biedt is dat ik even stil sta bij mijn (en ‘het’) leven en juist dat voorziet in een behoefte. Dus prima om stil te staan bij wat was, wat nu is en de tijd die voor me ligt. In feite gaan alle drie over het heden, want alles wordt bezien vanuit het besef wat echt belangrijk is.

2021 staat voor mij vooral in het teken van meer in het nu leven met minder aandacht voor verleden en toekomst en minder aandacht voor zaken die buiten mijn macht en actieve betrokkenheid liggen. Met dat laatste bedoel ik niet dat ik het nieuws niet meer ga volgen, wel dat ik minder belang hecht aan mijn eigen mening op afstand daarover. En met dat laatste bedoel ik niet dat ik zeker niet klakkeloos van alles ga aannemen. Ik ga proberen meer het standpunt van het ‘niet-weten’ op te zoeken, ook nadat ik iets heb gelezen van een deskundige waardoor ik vaak denk ook iets te weten. Als we eerlijk zijn weten we namelijk heel veel niet en maar een heel klein beetje wel. Maar belangrijker, als je beseft hoe weinig je weet dan creëert dit een zee aan mogelijkheden en een wereld te ontdekken. Het schept ook een open houding en open blik die maakt dat je meer ziet dan anders. Met behoud van de staat van ‘niet weten’ blijft dat zo. Je gaat van alles zien, zonder te weten wat je ziet. En tegelijkertijd weet je dan meer dan anders. Dat is het intrigerende mysterie van ‘niet weten’.

Geldt dat ook voor gravelbiken? Ongetwijfeld. Ik denk soms dat ik veel weet, dat ik veel routes ken en dat ik inmiddels aardig kan sturen. Tegelijkertijd heb ik ook ervaren dat ik dan niet meer echt kijk, niet meer echt nieuwsgierig ben en dat mijn passie voor even dus in de schaduw is beland. Zodra ik ontwaak en me realiseer dat ik nauwelijks iets van het landschap en de omgeving ken waar de routes doorheen gaan en me realiseer hoe groot het verschil is met profs als Mathieu van der Poel en Marianne Vos. Dan ineens ontstaat er weer ruimte voor verwondering, ontmoeting en voor leren en ontdekken.

Ik vergeet nooit mijn fietsritje met Richard Groenendaal, oud-wereldkampioen veldrijden. Ik voelde me als een kind die net kwam kijken naast deze grote renner van weleer. Intens genietend van iedere pedaaltrap, van iedere bocht en van iedere ademhaling en frisse bries op mijn gezicht. Het maakte me ook leergierig waardoor ik van alles te vragen en te oefenen had. Helemaal in het nu. Heerlijk.

Het komende halfjaar ben ik soort van mentor van Sara Hattink. Een kersverse, enthousiaste, beginnende gravelrider voor wie alles nieuw is en die ik komend jaar mag begeleiden op het pad van beginner naar ervaren gravelrider. Het jaar begint dus meteen goed met een serieus dilemma, want past dit wel bij mijn voornemen voor dit jaar? ?