Shit, het regent!

Onlangs ging ik fietsen op de Veluwe. Ik vertrok extra vroeg omdat ik had gelezen dat het ergens tussen 13 en 14 uur zou gaan regenen. En dan wilde ik de meeste kilometers al gefietst hebben. Onderweg in de auto, niet ver van waar de route begint, zie ik ineens dikke regendruppels op de voorruit. ’Verdomme, nee toch!’

Lichtelijk verwonderd door deze reactie rij ik verder. Was dit mijn reactie? Ik die een jaar lang in alle omstandigheden fietste, tot wel 250 km per dag. Ik die mijn afspraken en niet het weer leidend maakte om te gaan fietsen. Als ik 1 ding heb geleerd in dat jaar is het wel dat het heerlijk fietsen is in de regen. Ook als het koud is. In mijn reactie op een paar regendruppels was die les echter ver te zoeken.

De mooiste ritten worden zelden gefietst in ideale omstandigheden. Sterker nog, de beste dagen op de fiets waren in zekere zin ook de slechtste dagen. Zeker als je binnen zit. Als je dan naar buiten kijkt hebben we (bijna) allemaal een ‘mooi-weer-mindset’. Van ‘getver het regent’, tot ‘ah fijn, de zon schijnt!’ En natuurlijk is het lekker als de zon schijnt. Maar als het regent schijnt de zon ook. Weliswaar achter de wolken, maar hij schijnt wel. En precies dat was de grote les tijdens mijn jaar op de fiets naar alle afspraken.

De regen creëert een soort wolk in onszelf. Een wolk die ook als je fietst zegt: ‘getver, het regent’. Daarom staan zoveel mensen onder een brug of om te schuilen als het regent. Tenzij je de regen toelaat en accepteert. Met een regenjasje aan is dat overigens maar een kleine stap. In plaats van jezelf toch een beetje afschermen voor de regen fiets je zoals wanneer het niet regent. Dus geen andere houding op de fiets, gewoon lekker fietsen en iedere druppel op je gezicht omarmen. En dan weet je: ook als het regent schijnt de zon (in mij). En dat is de mooiste zon die er is.

Christiaan Warger

keyboard_arrow_up