Slow Gravel Riding

Afgelopen vrijdag fietste ik met twee vrienden een route vanaf De Proloog. We fietsen allemaal, maar ik het vaakst. En ik heb de snelste fiets. Scheelt ook. Maar punt is niet de fiets, het punt is dat we lekker relaxed fietsten. Geen enkele haast hadden. Regelmatig even stilstonden. En we alle tijd hadden voor een praatje terwijl er niets gezegd hoefde te worden.

Kortom, een ontspannend tochtje. Dat we met zijn drieën waren speelde wellicht ook een rol. Dat kan soms lastig zijn, maar vandaag zorgde het denk ik voor een extra relaxte sfeer. Fiets je met zijn tweeën dan blijf je vaak praten, zowel vanuit de behoefte naar contact alsook een beetje vanuit ongemak of verplichting. Fiets je naast elkaar dan kan het een beetje vreemd voelen om niets te zeggen. Alsof je op een podium staat met een microfoon voor je en dat je dan niets zegt. Zoiets, maar dan minder heftig.

Ook opvallend als je minder hard fietst, je krijgt meer oog voor de omgeving en bent minder in beslag genomen door de inspanning van je lichaam, die er toch voor zorgt dat je minder aandacht hebt voor andere dingen. Hoe harder je fietst, hoe meer aandacht voor de fysieke sensatie en dus hoe meer de rest vervaagd tot het zelfs verdwijnt. Profs heb ik wel eens horen zeggen dat ze overal wedstrijden hebben gefietst, maar niets hebben gezien.

Nu ik dus een flink tandje langzamer fiets, zie ik niet alleen meer, ik ben er ook meer. Beleef meer van het land, ook al is dat geen eenduidige ervaring. In de zin dat ik niet zo goed kan omschrijven wat ik dan precies beleefd heb. Wel herinner ik me duidelijk de stank van een varkensstal onderweg en hoorde ik vaker het geluid van mijn banden op de ondergrond. Toch een van de mooiste geluiden.

Verder beleefde ik een duidelijker verschil tussen de route over de dijkjes door het platteland ten noorden van de Utrechtse heuvelrug en de bossen van die heuvelrug. Iets wat me op een hoger tempo minder opvalt. Ook was de sfeer van het bos bij een landgoed echt anders. Maar misschien kun je sfeer beter energie noemen. Van sfeer krijg je namelijk energie. En wat je krijgt is ook wat het is. Of klinkt dat gek?

Wat ik wil zeggen, een lagere snelheid komt de gravelbeleving echt ten goede. Een beleving die mogelijk scherper werd doordat ik halverwege de rit de gashendel even flink opentrok op een wat robuuster stuk grond; je hebt immers contrast nodig om iets te kunnen waarnemen. Mijn hartslag bereikte meteen grote hoogten en mijn lichaam besloot om het langer vol te houden dan ikzelf. De natuur om je heen vervaagt en de ervaring van je lichaam wordt echt intens. De natuur komt weer terug in je bewustzijn zodra de hartslag weer daalt. Alsof je weer terugkomt in de wereld en even ergens anders was. Wat in zekere zin ook zo is.

Kortom, de komende tijd ga ik wat meer experimenteren met Slow Gravel Riding en korte stukjes heel hard fietsen. Zin in!

Christiaan Warger

keyboard_arrow_up