Stoppen met burgers?

Na mijn vakantie kwam ik als eerste een uitnodiging voor een fietsevent tegen in mijn mailbox. Je kon zoals gebruikelijk kiezen uit meerdere routes met na afloop een burger. Persoonlijk vind ik het opvallend hoe vaak een hamburger na afloop in het vooruitzicht wordt gesteld. Alsof we onze passie voor de fiets alleen kunnen vieren met bier en een burger. Alsof gravel geen gravel is zonder grilplaat vol vlees. De oermens is kennelijk opgestaan tijdens de rit en heeft honger. Een honger die alleen met vlees gestild kan worden. Je ziet het vaker. De combi outdoor/nature en BBQ. Twee dingen die ogenschijnlijk bij elkaar horen. Terwijl ze in werkelijkheid vooral elkaars vijanden zijn.

Zuivel en vlees zijn wereldwijd bezien namelijk de grootste reden voor ontbossing. Bossen waar we als gravelrijders zo graag doorheen fietsen. En dan het liefst over paden met niet al te veel mul zand zoals deze zomer weer het geval. Mul zand dat enerzijds veroorzaakt wordt door een gebrek aan regen, maar ook doordat we in de winter heel veel water wegpompen voor de landbouw. Oftewel voor zuivel en vlees. Tel daarbij op dat je 2.500 liter water nodig hebt om 1 hamburger van 100 gram te serveren en je snapt hoe makkelijk we zelf een watertekort creëren en dus de verdroging van de aarde veroorzaken. De verdroging die we nu zien is dus een bewuste, politieke keuze in dienst van de consumptie van zuivel en vlees en niet iets dat ons overkomt. Zo simpel is het. Gelukkig is de oplossing net zo simpel: veel minder vlees en zuivelproducten consumeren.

Zelf vind ik een goede burger ook heel lekker. Toch kies ik ervoor om deze te laten staan omdat het een vreemde daad blijft om eerst te genieten van een mooie gravelrit en daarna iets op te eten dat in grote mate bijdraagt aan de verdroging van de aarde en het kappen van onze bossen. Hiermee ondermijnen we dus ook onze passie voor gravel.

De negatieve impact van vlees is een ongemakkelijke waarheid, maar als we ons niet aanpassen ontstaan waarheden die nog veel ongemakkelijker zijn.

Christiaan Warger