Waterkoud en 2 graden; wel of niet fietsen?

Begin deze week was het ineens echt koud. Ik moest er behoorlijk aan wennen en rilde met muts, wanten en dikke winterjas. En dan moest vrijdag nog komen; wederom zou het koud worden maar dan met regen. Zou ik gaan fietsen of toch thuis blijven?

Natuurlijk zou ik gaan. Ik laat me toch niet leiden door het weer? Dat deed ik ook niet toen ik naar alle afspraken fietste; tot 250 km per dag in weer en wind.

Natuurlijk zou ik gaan. Maar twijfelen bleef ik. Toen ik dacht niet te gaan, wilde ik toch liever wel fietsen. En toen was het ineens vrijdagochtend. Het is wel heel erg grijs buiten en koud. Maar ik ga toch na een weekje twijfelen. Wat de moderne mens niet allemaal kan bezighouden! ?

Onderweg naar Bussum hoor ik na het nieuws nog het weerbericht die uitspreekt wat het weer al is: waterkoud met 2 graden. Brrr. Had ik echt zoveel zin om te gaan fietsen? Dus ook na de keuze blijf ik twijfelen en doe ik waar ik over twijfel. Ik zit alleen nog niet op de fiets.

Bij Heidezicht parkeer ik mijn auto. Ik voel meteen, het is echt koud vandaag. Maar niet zeuren, fiets van de drager, winterschoenen aan, nekwarmer om, muts op, handschoenen aan en daar ga ik. De twijfel verdwijnt als sneeuw voor de zon. Daarover gesproken, die schijnt vandaag niet. Wel is het overwegend droog met af en toe iets miezerigs. Aan het eind ging het wel regenen, maar het allerbelangrijkste blijft toch: wat is het leven toch goed op de fiets!

De kou is ineens als een van mijn beste vrienden. Ik heb het eerder ervaren. Kou is goed voor je. Gewoon lekker doorheen fietsen en jezelf openen voor de koude en niet in elkaar kruipen op de fiets. Dan krijg je het juist koud. Het is de kunst om de temperatuur toe te laten. Dan blijkt ineens het goede van de kou. Ik vind het lastig goed te verwoorden wat het met je doet. Misschien moet je het zelf ervaren door juist te gaan fietsen als je geen zin hebt. Of jezelf herinneren aan eerdere ervaringen in plaats van het te vergelijken met de warme woonkamer. Niets om over te twijfelen in ieder geval.

Ik fiets uiteindelijk 85 km door de kou en stap onderweg nog af voor een flinke kop snert. Gelukkig koelde de soep snel af, waardoor ik niet te lang stilstond. Want als je dat te lang doet verdwijnt de goede vriend en ontmoet je de andere kant van de kou. En die ontmoet je liever niet.

Ik kijk uit naar de volgende winterse rit!

Christiaan Warger

keyboard_arrow_up