In het gewone leven zijn vragen als wat wil ik, wat zal ik doen en wat kies ik ingewikkelde pogingen om sturing te geven aan je leven. Het is moeilijk, stressvol en het slokt een groot deel van je leven op. En geheid dat je heel ergens anders uitkomt, wat je ook kiest.
Nadenken over de keuzes die voor ons liggen neemt zoveel tijd in beslag dat we nauwelijks aandacht hebben voor het leven na de keuzes. En als je niet oplet leef je van keuzemoment naar keuzemoment en van vraag naar vraag wat je met je leven wil.
Met gravel gaat dat gelukkig heel anders. Welke route je gaat fietsen is meteen de moeilijkste vraag, samen met de vraag welke kleding je aan zult doen. Hele lastige keuzes waar je doorgaans binnen 10 minuten uit bent. Daarna kan het avontuur beginnen.
De route heeft de meeste keuzes al gemaakt: waar naar links en waar naar rechts. Wat jij doet is volgen. En dan vooral met je ogen die zien waar je naartoe moet. Je lijf zoekt balans en grip op de ondergrond en je schouders, hoofd en lijf volgen je ogen. De fiets volgt getrouw zonder dat je echt met sturen bezig bent. Je geeft hooguit wat druk op je stuur om je fiets de bocht in te begeleiden. Echt sturen is er niet bij en kun je zelfs beter niet doen ook, want daar komen valpartijen van. Net als in het gewone leven.
Op de fiets zijn we geen leiders maar volgers van oerkrachten in ons lijf en van de route in onze fietscomputer. Hadden we allemaal maar zo’n navigator in onszelf. Iets dat ons voortdurend de weg wijst.
Het goede nieuws is dat we die ook hebben. Er zit een navigator in ons allemaal die de route van je leven aangeeft. Heel directief en zonder twijfel. Je vindt deze navigator alleen niet in je denken, niet in je dromen en niet in de antwoorden op de vragen die wij onszelf zo vaak stellen. Je vindt hem ergens in je lijf, zoals de fietscomputer onderdeel is van je fiets. Vind deze navigator, leer het te volgen en je leven wordt als de mooiste gravel rides van NL.
Christiaan Warger