Gravelracer af. Of toch niet?

Ongeveer 3 jaar geleden zocht ik iemand voor een blauwe Liv Devote Pro. Ik benoem de kleur even, want die was erg mooi! Liv is een fietsmerk speciaal voor vrouwen. Het vrouwenlichaam is simpelweg anders dan dat van mannen. Andere merken vonden dat eerst ook, maar kwamen vrij snel tot de conclusie dat mannen en vrouwen (met kleine aanpassingen voor vrouwen: ander zadel en een smaller stuur) toch gewoon op dezelfde fiets kunnen rijden. Ingewijden zeggen daarover dat die fietsmerken er vooral achter kwamen hoe verschrikkelijk duur het is om fietsen speciaal voor vrouwen te ontwikkelen. Liv als zustermerk van Giant bleef echter gewoon fietsen speciaal voor vrouwen ontwikkelen. En met succes!

Maar dit stuk gaat niet over Liv. Ik zocht dus iemand die in een jaar 40 routes vanaf de 40 verschillende startlocaties van Gravelrides.cc door heel Nederland op deze fiets wilde rijden. Jannitta meldde zich aan, tegelijk met meer dan 90 andere vrouwen! Ze had ook wat foto’s opgestuurd en voor mij was direct duidelijk: Jannitta is een archetypische sporter. Een echte atleet. Een sportmens. Zonder mensen als zij, geen sport. Hooguit een wat sportievere gewone fiets.

Voor sporters als Jannitta gaan fietsmerken tot de grenzen van hun kunnen om de beste fietsen te maken. Iedere gram, de plaatsing van ieder stukje carbon en iedere hellingshoek en alle andere beslissingen die de geometrie bepalen, tellen alsof het einde van ons bestaan op het spel staat. Kortom, dood of de gladiolen. Maar dan in de fabriek. Dus dat past helemaal, ons bestaan staat namelijk echt op het spel in de sport. Maar dan wel als de kat met 9 levens. Meer zelfs. Veel meer. Gelukkig maar. En wij gewone stervelingen profiteren mee. In ruil voor onze portemonnee. Dat dan weer wel.

En dus ging Jannitta op pad met de Devote. Ze was alleen niet de enige, dus de fiets moest worden gedeeld. In dit geval met Myrthe. Maar gelukkig kwam er nog een fiets bij. Tijdens een van onze gezamenlijke ritjes zat ik naar Jannitta te kijken en toen dacht ik, misschien moet ze toch een keer meedoen aan een gravelrace. Gewoon om te kijken of het niet toch wat voor haar is. Ze had alleen heel duidelijk aangegeven dat ze geen zin meer had in wedstrijden. Dat had ze genoeg gedaan. Jannitta heeft jarenlang op het hoogste niveau geskeelerd in de zomer en marathons geschaatst in de winter. Nu wilde ze vooral lekker fietsen en genieten van iedere rit. En dat sluit uiteraard ook mooi aan bij waar Gravelrides.cc voor staat. Een zware valpartij op de mountainbike speelde hierbij overigens ook een rol. Een val met grote gevolgen voor haar brein en voor het fietsen zelf: de angst voor valpartijen fietst nu ook met haar mee.

Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan. En dus deed ze in 2021 toch een keer mee met een gravelrace. Ze werd meteen 13e op het NK in Epen dat werd gewonnen door Demi Vollering. Daarna stond ze twee keer achter elkaar op het podium: One Fifty en Houffa. Niet veel later gevolgd door de 1e plaats in haar leeftijdscategorie op het eerste WK Gravel in Veneto in 20XX! Een jaar later werd ze tweede, maar dankzij een 1e plaats op het eerste EK Gravel in België mocht ze toch nog een jaar in een mooie trui blijven rijden. Maar toen veranderde haar leven toch weer terug naar de modus waar het allemaal mee begon. De EK-trui werd namelijk ook een last. De trui heeft namelijk hoge verwachtingen van degene die haar draagt. En de rest van het peloton ook.

Jannitta is geen 25 meer. Ze heeft een gezin met twee kinderen die nu al bij de meest getalenteerde schaatsers van de wereld horen (en dan sta je toch veel vaker langs de ijsbaan met alle extra trainingen), een man die een carrière switch heeft gemaakt en ze heeft een baan die veel van haar vraagt. En dan word je ook nog gesponsord om aan wedstrijden deel te nemen. Alles bij elkaar een hogedrukpan die vooral het plezier in sporten wegdrukte.

Wedstrijden rijden op hoog niveau kan dan eigenlijk niet goed meer. En dus ging dat ook niet goed en is ze na veel ervaringen rijker ook een beetje terug bij haar voornemen om vooral weer lekker te gaan genieten van haar sport. En dat gaat gelukkig weer heel goed! Net als met de plannen om volgend jaar mee te doen aan een paar mooie uitdagingen en toch ook weer een gravelrace. Maar deze keer niet om een trui te verdedigen, maar om weer ouderwets lekker te scheuren over onverharde paden. Gewoon omdat het zo leuk is.

Christiaan Warger

keyboard_arrow_up